second hand dialogue by nawapol thamrongrattanarit at Bangkok Gallery
วันหยุด ตอนบ่าย ฝนตก

A: ฮาโหลได้ยินป่ะ
B: ได้ยิน ได้ยิน
A: โอเค มึงเสร็จยังอ่ะ
..
A: มึง กูพูดไม่ถูกอ่ะ โคตรตื่นเต้นเลย
B: ตื่นเต้นเหรอ ไม่ต้องตื่นเต้น
A: อืม ก็คือมึงก็รู้ใช่ป่ะว่าที่กูคุยกับมึงเล่นกับมึง เอาจริงๆกูก็รู้สึกจริงๆเว้ย
ฺB: ชอบกูเหรอ
A: ก็.. มั้ง
(เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ)
A: โอ้โห ช่างมันเถอะมึง เปลี่ยนเรื่องเถอะกูไม่อยากคุยเรื่องนี้เลย
A: มึงถามกูบ้างดิ อย่าให้กูพูดคนเดียวกูพูดไม่ถูก
B: กูโดนฝนเยอะมากเลยมึงก็
A: พูดจา
B: กูก็แบบเออ รู้สึกเหมือนกัน
A: จริงป่ะเนี่ย
B: เออ ก็ใช่
A: เชี่ย!!!! กูตื่นเต้นว่ะ
B: ไม่ต้องตื่นเต้น
A: อืม ขอบคุณนะ
B: ไม่เป็นไร
A: โห มึงพูดบ้างดิ กูพูดไม่ถูกว่ะ
B: เปียกอ่ะ หึหึ
A: ดูแลตัวเองด้วยนะมึง
B: มึงด้วย มึงชอบนอนดึก
A: ใช่ดิ
B: ติดอ่ะ ไปไหนไม่ได้เลย
A: มึงอย่าเปลี่ยนไปนะ
B: ไม่เปลี่ยนไป
A: สัญญาได้ป่ะ
B: สัญญา
A: ขอบคุณมึงมาก ... เพิ่ง 2 นาทีเองอ่ะ
B: อีก 1 นาทีแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็เสร็จแล้วอ่ะ
A: เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วโทรไปนอกรอบได้ป่ะ
B: ได้
A: โอ้โห กูนี่โคตรเขินเลยอ่ะ
B: เสียงมึงแบบ..
A: กูไม่คิดว่ากูจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ กูไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย มึงเป็นคนแรกB: เลยนะ ที่กูโทรแล้วกูพูดอะไรแบบนี้ไป
B: สำคัญว่ะ รู้สึกสำคัญ
A: ก็สำคัญ....มึงมัน 3 นาทีแล้ว แต่ว่า... โอเคแค่นี้แหละ รักนะมึง บ๊ายบาย
B: บ๊ายบาย

second hand dialogue by nawapol thamrongrattanarit เป็นนิทรรศกาลที่ให้คนที่มาร่วมงานโทรหาใครก็ได้ให้เวลาคุยได้คนละ 3 นาที มีห้องให้โทรศัพท์ แต่ทุกเสียงจะออกลำโพงให้ทุกคนในงานได้ยิน มีห้องของคนแอบฟังได้นั่งอ่านตัวหนังสือที่เขาพิมพ์กันสดๆพร้อมๆกับเสียงที่กำลังคุยโทรศัพท์ ทำให้รู้สึกได้อย่างหนึ่งว่า ตอนที่เราอ่านตัวหนังเรามักจะอ่านในน้ำเสียงของเรา แต่ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของคนที่ส่งมา จำได้ว่าตอนอยู่ในห้องแล้วอ่านคำว่า "คิดถึงนะ" มันก็ธรรมดา แต่พอฟังเสียงมันเป็นเสียงสะอื้นของคนที่กำลังร้องไห้แล้วพยายามเก็บเสียง ตอนนั้นน้ำตาแทยไหลเหมือนกัน ส่วนวิดีโอนี้ทำขึ้นเพราะประทับใจในบทสนทนาของทั้งคู่ที่ทำให้นึกถึงซูริกับแมรี่ วันนั้นตากฝนไปด้วย กำลังเดินออกมาจากแกลอรี่ก็ต้องหยุดอยู่กลางฝนเพื่อนฟังเค้าคุยกัน เราก็แอบอยากรู้เรื่องราวของคนอื่นเหมือนกันนะ 555