พราหมณ์คนหนึ่งชื่อชูชก อยู่ในหมู่บ้านชื่อ ทุนนวิฏฐะ แคว้นกาลิงครัฐ
เที่ยวภิกขาจารได้ทรัพย์ 100 กหาปณะ
นำไปฝากไว้กับสกุลพราหมณ์แห่งหนึ่ง แล้วออกไปตระเวนหาทรัพย์อีก

เมื่อชูชกจากไปเป็นเวลานาน สกุลพราหมณ์นั้นก็นำกหาปณะที่ชูชกฝากไว้ไปใช้จนหมด
ภายหลังชูชกกลับมาขอทรัพย์คืน ก็ไม่สามารถจะคืนทรัพย์นั้นให้ได้
จึงยกธิดาชื่อนางอมิตตตาปนาให้แก่ชูชกเป็นสิ่งทดแทน ดังนี้เป็นต้น

นางอมิตตตาปนาเป็นคนขยันขันแข็ง ทำหน้าที่ภรรยาที่ดี
ทำให้หญิงทั้งหลายในหมู่บ้านถูกสามีต่อว่า
ให้เอาเยี่ยงอย่างนางอมิตตตาปนาที่ปรนนิบัติชูชก
หญิงเหล่านั้นจึงพากันกล่าวคำเสียดสี เย้ยหยันต่างๆ นาๆ จนนางอมิตตตาปนาไม่สามารถออกนอกบ้านได้
จึงบังคับให้พราหมณ์ชูชกไปขอพระชาลีและพระกัณหามาเป็นทาสทาสี

ชูชกจำต้องเดินทางไปจวนจนใกล้จะถึงเขาวงกต
ได้พบพรานเจตบุตร ซึ่งรู้ความประสงค์ของชูชก จึงขู่ว่าจะฆ่าให้ตาย
แต่พราหมณ์กล่าวมุสาว่า
ตนเป็นราชทูตของพระเจ้าสัญชัยให้มารับพระเวสสันดร พระนางมัทรีและราชนัดดาทั้งสองกลับสู่แคว้นสีพี
พรานเจตบุตรหลงเชื่อ จึงบอกทางให้แก่พราหมณ์ชูชกด้วยความดีใจ ที่เข้าใจว่าทุกพระองค์จะได้กลับสู่พระนคร

พราหมณ์ชูชกแม้จะเป็นยาจกเที่ยวขอทาน
แต่ยาจกผู้นี้ก็เป็นส่วนที่เพิ่มพูนบารมีแก่พระเวสสันดร
ให้มีโอกาสได้บำเพ็ญบารมีอันยิ่งใหญ่ดังนี้

เทศน์มหาชาติเวสสันดรชาดก กัณฑ์ที่ ๕ - กัณฑ์ชูชก
วัดสวนสันติธรรม วันที่ ๒๑ ธันวาคม ๒๕๖๑

ติดตามข่าวสาร อ่านพระธรรมคำสอน และดาวน์โหลดไฟล์เสียง
เว็บไซต์ทางการ: https://dhamma.com
https://fb.com/dhammateachings
  / dhammadotcom  
Line : @dhammadotcom