3 Dywizja Pancerna SS „Totenkopf” – dywizja pancerna uznawana za najbardziej fanatyczną spośród dywizji Waffen-SS.

Historia
Dywizja została sformowana po kampanii wrześniowej w październiku 1939 roku. Jej żołnierze oraz dowódca Theodor Eicke w większości wywodzili się z jednostek pełniących służbę wartowniczą w obozach koncentracyjnych. W 1942 roku ochrzczono ją mianem „Totenkopf” (trupia czaszka).

Pierwszy raz wkroczyła do boju 16 maja 1940 roku podczas kampanii francuskiej. W rejonie Cambrai dywizja wzięła do niewoli ok. 16 000 francuskich żołnierzy.

Następnie walczyła na froncie wschodnim odnosząc wiele militarnych sukcesów i dopuszczając się licznych okrucieństw. Prowadziła szczególnie ciężkie i zawzięte boje w tzw. kotle demiańskim, gdzie lutym 1942 roku zostało okrążonych ok. 90 tys. żołnierzy niemieckich. W kwietniu 1942 dywizja zdołała wyrwać się z okrążenia i dotrzeć do obszarów kontrolowanych przez armie niemieckie.

W roku 1943 została przekształcona w dywizję pancerną. W przededniu bitwy pod Kurskiem dywizja liczyła 139 czołgów, a więc znacznie więcej od analogicznych formacji pancernych Wehrmachtu (np. 3 Dywizja Pancerna posiadała wtedy 90 czołgów, a 9 Dywizja Pancerna 83 czołgi). Na przełomie lipca i sierpnia 1943 wzięła udział w ciężkich walkach nad Miusem. W sierpniu 1944 roku w wielkiej bitwie pancernej w rejonie Wołomina koło Warszawy dywizja „Totenkopf” walcząc razem z Dywizją Pancerną Hermann Göring i 5 Dywizją Pancerną SS „Wiking” praktycznie unicestwiła sowiecki 3 Korpus Pancerny.

W 1945 walczyła na Węgrzech i w Austrii. 9 maja 1945 roku dywizja oficjalnie poddała się amerykańskim siłom, jednakże została przekazana wojskom sowieckim. Niewolę rosyjską przeżyło niewielu.