Δανείζομαι κάποια από τα λόγια που έγραψε ο εξαιρετικός μουσικός Δημήτρης Αποστολάκης (Χαΐνηδες): “Είναι τιμή μου να έρχεται ο κόσμος και να νιώθουμε τη μέθεξη της μουσικής μαζί. Είμαι ευγνώμων σε αυτούς τους ανθρώπους που ποντάρουν στην μεταξύ μας σχέση ό,τι πολυτιμότερο έχουν, το χρόνο τους. Ξέρετε τον χρόνο τον ποντάρουμε μόνο σε μία κατάσταση, στην κατάσταση που κερδίζουμε νιότη. Και πώς κερδίζει κανείς νιότη; Νιότη κερδίζει κανείς όταν κινείται. Με το μυαλό, την καρδιά ή το κορμί. Πόσο μάλλον όταν συν-κινείται. Τότε αξιοποιεί και τις πολλαπλές ενέργειες αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους συνακροατές και τους μουσικούς. Εάν δηλαδή η κατάσταση που βιώνεται εκείνη τη στιγμή έχει την ιερότητα της τελετουργίας τότε συνειδητά και υποσυνείδητα έχουμε κερδίσει μέρες, μήνες, χρόνια νιότης”.

Τέτοια ιερότητα βιώσαμε σήμερα, παρέα σ’ ένα παραδοσιακό ποντιακό «παρακάθ’» κι έχω την ανάγκη κάποιες από στιγμές του να τις μοιραστώ μαζί σας.

Στην παρέα οι Μιχάλης Κυριακίδης, Θεόδωρος Ποζίδης, Γιώργος Δημητριάδης και Στέφανος Χαλκίδης (από αριστερά προς τα δεξιά).