Published On Jul 27, 2024
میوفیلامنت‌ها اجزای اصلی فیبرهای عضلانی هستند که نقش مهمی در انقباض عضلات ایفا می‌کنند. دو نوع اصلی میوفیلامنت وجود دارد: میوفیلامنت‌های نازک و میوفیلامنت‌های ضخیم.
میوفیلامنت‌های نازک (اکتین):
این میوفیلامنت‌ها عمدتاً از پروتئین اکتین تشکیل شده‌اند و همچنین شامل پروتئین‌های تروپومیوزین و تروپونین هستند.
اکتین به صورت رشته‌های مارپیچی دوگانه سازماندهی شده است و تروپومیوزین در طول این رشته‌ها قرار دارد.
تروپونین به تروپومیوزین متصل است و نقش مهمی در تنظیم انقباض عضله دارد. زمانی که کلسیم به تروپونین متصل می‌شود، تغییراتی در ساختار آن ایجاد می‌شود که باعث جابجایی تروپومیوزین و آزاد شدن محل‌های اتصال میوزین به اکتین می‌شود.
میوفیلامنت‌های ضخیم (میوزین):
این میوفیلامنت‌ها عمدتاً از پروتئین میوزین تشکیل شده‌اند که دارای سرهای متحرک است.
سرهای میوزین به اکتین متصل می‌شوند و با استفاده از انرژی حاصل از ATP، حرکت می‌کنند و باعث انقباض عضله می‌شوند.
میوزین‌ها به صورت دسته‌های ضخیم سازماندهی شده‌اند و در مرکز سارکومر قرار دارند.
عملکرد میوفیلامنت‌ها در انقباض عضله:
انقباض عضله از طریق تعامل بین میوفیلامنت‌های نازک و ضخیم انجام می‌شود. این فرآیند به نام مدل فیلامنت لغزنده شناخته می‌شود.
در این مدل، سرهای میوزین به اکتین متصل می‌شوند و با استفاده از انرژی ATP، اکتین را به سمت مرکز سارکومر می‌کشند. این حرکت باعث کوتاه شدن سارکومر و در نتیجه انقباض عضله می‌شود.
عضله اسکلتی
اکتین
میوزین
