Bazen kelimeler yetmez ahvaline. Bazen solar gönlündeki tüm karanfillerin. Güllerimize yel değer ve kırar tüm dikenleri. Ne dert biter bahçende, ne de talep ettiğin şehadetin. Anlatamazsın inandıklarını, nefse hoş gelene çekilmek istenir fikirlerin. Üste çıkar hıçkırıkların, Allah’ı şahit tuttuğun kalbinde. Bir tebessümde dinlenmek, bir nefes ile huzur dolmak. İki hâl, tek beklenti. Ümit dolu şuuruma, gayrısı sonsuzuma set çekerdi; ki zaten çekti. Yalnız kalemin mühürü kara olmalı, kalbimiz değil. Gözlerden bahar fışkırmalı haneye, kinlenmiş kirler değil. Diller minarelere sebep olmalıydı, tahkirlere değil. Tefekkürle bakmalıydı özler, beklentiyle değil. Umudumuz merhamet.. Güzeli özel kılan zerafet. Nice yabancıya sunduğumuz zarif dil, söz ile sevdiğine eziyet. Neyseki Hak geliyorda zail ediyor batılı. Kırıyor çok büyüttüğümüz putları. Kabrin toprağı gözde birikiyor da akıtmıyor yaşlarını. Yalnızlığına duvar oluyor en değerlin. Engin dağları kıskandırıyor tebessüm. Somurtkan ve ümitsiz bakışlara engel oluyor dengin. Varlığının hissi ile bitiyor üzüntüm, başlıyor özgürlüğüm. Ömrüme öz olanla bitiyor güzüm, anlamlanıyor günüm.
م
|baytefekkür🌿

-25 Aralık 2021